Kütüphanemin ilk kitabı…
Jules Verne’nin 1983 yılında Öğün Yayınları tarafından basılan Dünyanın Merkezine Yolculuk’u. Kitabı önce ben, sonra Yasin, sonra da Veysel hatmetmişiz (Yasin Lidar ve Veysel Lidar, beyler inkar etmeyin ikinizin de imzaları kitapta.) Sanırım ilkokul ikiye gidiyordum ilk okuduğumda. Kitabı ben almış olamam. Babam da almamıştı, o alsaydı muhakkak hatırlardım. Bir şekilde elime geçmişti işte. O zamandan bu zamana elime geçen pek çok kitap kaybolup gitti bir yerlerde. Ama ilginç bir şekilde sahip olduğumu hatırladığım ilk kitabım aradan kırk yıl geçmiş olmasına rağmen hala benimle. Çocuktum işte, o zamanlar soyadımı Lider zannediyordum, kimlikte yazan Lidar’ı da münasebetsiz nüfus memurunun kötü bir şakası. Yıllar geçti, Beşiktaşlı oldum, hiçbir zaman uzun süre Lider olamayacağımızı anladım, Lidar’da sebat ettim vs. Neyse, konu bu değil. Konu Jules Verne, konu çocukluk…
Hiçbir zaman çıkamadım çocukluğumdan. Zaman kırk yıl açsa da arayı, hep bir ucundan tutundum. Bunu da kitaplarla yapabildim galiba. Binlerce kitaptan müteşekkil kalburüstü bir kütüphane nasip etti bana hayat. Bedeli de hayatın sunabileceği başka her şeyi reddetmek oldu. Pişman mıyım? Zinhar, bir gram bile pişman değilim. Bir ömrüm daha olsa yine onu kitaplarla yoğurup çevrelemek isterdim. Lakin büyüdükçe çocukken okuyup aldığım lezzetten öyle uzaklaştım ki. Şimdi yeniden açsam Dünyanın Merkezine Yolculuk’un ilk sayfasını. Dünyanın geri kalanını unutsam, hayret etsem, gıpta etsem, şüphe etsem, sarsılsam… Gerekirse başka hiç kitap okumasam ve bitirip bitirip yeniden Jules Verne okusam…
Tanrı’m
Rica etsem
Bir çocukluk ömür daha
Ayarlayabilir misin bana?
Hatice Başaran öğretmenim…
İlkokul üçüncü sınıftayken doğum günümde bir kitap hediye etmişti bana. Abartısız söylüyorum, hayatımın en önemli kırılma noktalarından biriydi o hadise. O güne kadar ne doğum günüm hatırlanmıştı ne de bir hediye almıştım. Beş kardeşle birlikte büyüyünce bir şekilde arada kaynıyorsun işte. Kısa boylu, silik, ezik bir çocuktum. Ben kendimin bile farkında değildim, birilerinin beni fark edeceği aklımdan bile geçmezdi. Öğretmenim beni fark etmiş, doğum günümü hatırlamış, üstelik bana hediye almıştı. Büyü gibi bir şey. Pal Sokağı Çocukları’ydı bana aldığı kitap. Öyle sevinmiştim ki şimdi bunu kelimelerle anlatabilmem imkansız. O an kaderin çarkları dönmeye başladı benim için. O gün bugündür, yaklaşık kırk yıldır yanımdan yöremden asla eksik etmem kitapları.
Babamın aldığı ilk kitap…
Üçüncü sınıfa gidiyordum yine. Hatice öğretmenimin aldığı kitaptan sonra dünyamın değiştiğini anlayan babam, bu işlerden hiç anlamamasına rağmen elimden tutup beni bir kitapçıya götürmüştü. Rahmetli okuma yazmayı askerdeyken öğrenmiş. Hiç okula gidemediği için kitaplar onun dünyasına hayli uzaktı. Ama bizim okumamızı çok isterdi. Birlikte kitapçıya gittiğimiz o gün, rafta o kitabı rafta görür görmez kararımı vermiştim. Sefiller’in basit bir çocuk edisyonu. Ama cildi, şömizi, kapağı nasıl güzel… Öyle sevmiştim ki sevmekten adam akıllı okuyamamıştım bir türlü. Biter diye korktuğuma az az okudum hep, hiç sonuna gelemedim onca yıl. Ara ara çıkarıp, öpüp koklayıp sayfalarını çevirdiğim çok olmuştur. Her zaman almazdım elime, günlük telaşenin dışında kalsın isterdim hep. Özel zamanlarda, özel hissettiğim zamanlarda bir ayin ciddiyetiyle çıkarırdım sakladığım yerden, öyle severdim…
Kitaplar kurduğumuz ilişkinin bir boyutu da budur aslında. Geçmişte okuduğumuz, sevdiğimiz kitapları yeniden okuduğumuzda ya da anımsadığımızda geçmişe doğru bir tür zaman yolculuğuna çıkarız. Jules Verne’i kardeşleriyle paylaşan ben, sınıfın arka sıralarında en silik haliyle oturan ben, babamın koluna sıkıca tutunup raflardaki kitaplara bakan ben… Tüm bu benler artık geçmişte kalmış eski hatıra parçaları gelmezler bana artık. Şimdiki bene eşlik ederler ve hep birlikte yeni kitapların hayalini kurarız.
*Yazılar, yazarlarının sorumluluğundadır, Fikirtepe‘nin kurumsal politikasını yansıtmayabilir.
